| >>
Z
NO245De notis sententiarum. Nota
De notis sententiarum. Nota
est figura propria in littere modum posita ✢ ad demonstrandam+
P ] –um LA
unamquamque uerbi sententiarumque hac+
LA P2 ] h_ litterae deletae P
uersuum rationem. Quedam autem+
A P ] om. L
scripturarum note apud celeberrimos+
L2A P ] -mus L
auctores fuerunt, quasque antiqui ad distinctione scripturarum carminibus et storiis+
A P ] ist- L
apposuerunt. Notae autem uersibus adponuntur numero uiginti et sex quae+
LA ] que P
sunt nominibus infra scriptis. Asteriscum+
LA P ] asteriscus L2
Arisfanes repperit. Haec autem aposita est ab origine ab his quae a+
quae a LA ] quia P
Septuaginta omissa sunt et in Haebreo habentur, scilicet ut inlucescerent pro+
LA P ] per L2
eam notam+
P ] semper LA
que deesse uidebatur. Stellam+
LA P ] stella L2A2
enim aster dicitur Graeco sermone a quo asteriscus est diriuatus. Obolos+
LA P ] obelos L2
, id est, uirgula iacens, apponitur in uerbis uel sententiis superflue+
P ] –ae LA
iteratis, siue in his locis ubi lectio aliqua falsitata est, ut quasi quedam+
L P ] quadam A
sagitta iugulet superuacua adque+
L P ] atque L2A
falsa confodiat+
L2A ] confodiet L, confodiar P
. Sagitta+
LA ] sagittata ut videtur P
enim Grece obolus +
P ] obulus LA
dicitur. Obolus superne+
L2A P ] suprone L
adpunctus+
LA2 ] adpunctos L2, adpuctus A P
ponitur in hisdem+
L P ] his L2, isdem A
, de quibus dubitatur utrum+
LA ] om. P
tolli debeant nec+
LA P ] an L2
apponi. Limniscus, id est uirgula inter geminos+
L ] germinos A P
puctos+
L P ] punctos L2A2, punctus A
iacens, opponitur in his locis, quae+
LA ] que P
sacre Scripture interpretes eodem sensu, sed diuersis+
LA P2 ] –os P
sermonibus transtulerunt. Antigrafus autem cum puncto+
LA ] pucto P
apponitur, ubi+
LA P ] om. L2
ubi in translationibus diuersus sensus habetur. Astericus cum obolo. Hec+
LA P ] hac L2
notam+
P ] -tum LA, -ta L2
proprie Aristarcus+
L2A P ] -turcus L, -chus legend.
utebatur in his uersibus, qui non suo loco positi erant. Paragrafus+
LA ] –os P
inter uersus ponitur ad separandas res a rebus, quae+
L ] quia A, que P
in quonexu+
P ] -xa LA, conexa L2
concurrunt, quemadmodum in Catalago+
P ] catulago LA, -logo L2
loca a locis et regionibus, in Agone premia a praemiis, certamina a diuersis+
a.d. L P ] aduersis A
certaminibus separentur. Anfibolen+
LA P ] cryphia fons
, circuli pars inferior cum puncto. Haec nota ponitur in his locis, ubi questio dubia uel obscura aperiri uel solui non potuit. Antisma+
LA P ] antisimma legend.
ponitur ad eos uersus+
LA ] –os P
quorum ordo permutandus est. Sic et+
LA P ] sicut ab L2
antiquis auctoribus+
LA ] a ueteribus P
positum inuenitur. Antisma+
LA P ] antisimma legend.
cum+
L2A P ] com L
puncto ponitur in his locis ubi in eodem sensu duplicis+
P ] duppl- L, dupplices L2, dubl- A
uersus+
L2 P ] uersu L, uersas A
sunt, et dubitatur qui potius eligendus sit. Diple siue antilabda. Hanc primus Leogaras+
LA ] –us P
Siracusanus posuit Homericis uersibus ad separationem Olimpi a caelo. Hanc quoque nostri eclesiastici uiri utuntur in codicibus+
LA2 P ] quodibus A
ad designanda testimonia diuinarum Scripturarum quae+
LA ] que P
ob dictorum confirmationem+
L ] –e A P
exempli causa interponuntur. Deple+
LA ] diplex P, diple P2
persticon +
LA ] prosticon P
. Hanc primus Leogarus+
L P ] leogaius A
Siracusanus posuit Homericis+
LA ] homerici P
uersibus ad separationem Olimpi a caelo. Diple prestigmen, id est cum geminis conpunctus+
LA P ] punctis L2
. Hanc antiqui in his opponebant+
LA P ] apponebant L2
que Zenodotus Efesius non recte adiecerat, aut detraxerat, aut permutauerat. In his et nostri+
e.n. P ] enim si LA, enim in L2
ea usi+
ea usi LA ] euasi P
sunt. Diple obolismene interponitur ad+
LA2 P ] a A
separandos in comediis+
LA2 P ] conmendis A
uel tragoediis+
LA2 P ] trog- A
periodos+
LA ] –is A, (...)odos non legitur P
. Auersa obolismene, quotiens strofe et antistrofos infertur. Aduersa+
LA ] auersa P
cum obolo ad ea ponitur que ad aliquid respiciunt, ut (Verg. Aen. 10, 88) Nos ne tibi+
n.t. L P ] necibi A
Frigie res+
f. r. LA ] frigieris P
euertere fundo conamus? nos? animis heros qui Troas a uiuis / obiecit? . Diple superne obolata+
P ] obolan LA
ponitur ad conditiones locorum hac+
LA P ] ac L2A2
temporum personarumque mutatas+
P ] –us LA
. Recta+
LA P ] diple recta legend.
et auersa+
LA ] uersa P
superne obbolata ponitur finita loco suo monade, significantes+
L P ] –er A
similem sequentem quoque esse. Ceraunium ponitur quotiens multi uersus inprobantur, nec per+
L2A2 P ] pro LA
singulos obbolantur; ceraunium enim fulmen+
P ] flumina LA, flumen L2
dicitur. Crisimon+
P ] crismon LA
. Haec sola ex uolumtate uniuscuiusque ad aliquid notandum ponitur. Pi +
LA P ] phi legend.
et Ro, haec apponitur quotiens uel emedatio+
L P ] emendatio L2A, emendacio A2
uel sensus uersuum sollicitius est inspiciendus. Pi et ro id est frontis +
P ] fortis LA
ubi aliquid obscuritatis est, ob sollicitudinem ponitur. Ancora+
A P ] anara L
superior ponitur ad+
LA2 P ] ubi A
aliquid+
LA2 P ] aliqua A
praecipue+
P ] -pum LA, -puum L2
dictum. Ancora superior ponitur ubi aliqua res magna omnino est. Ancora inferior+
P ] superior LA
, ubi aliquid uilissime uel inconuenientius denuntiatum est. Cronis +
L ] coronis legend.
tantum in finae libri aputomnes positum inuenitur. Alogus nota ad mendas adibetur. Fiunt et aliae notulae+
LA ] notale P
librorum+
LA ] librum P
pro agnoscendis his quae+
LA ] que P
per+
P ] pro LA
extremitates+
P ] exterminatas LA
paginum+
LA P ] paginas L2
exponuntur, ut, ubi lector in liminare huiusmodi signum inuaenerit, ad textum recurrens eiusdem sermonis uel uersiculi sciat esse expositionem, cuius similem suiperiacem+
P ] suiproiacem LA, superiacentem L2
notam+
P ] -tum LA
inuenerit.
(= Isid. etym. 1, 21)
Nota:
<note type="obs"> <note type="obs">Dans cette série, un Z se trouve au début de chaque article ; les signes dont il est question ont été oublié sur LA P et T (sauf le premier présent sur T) — in P il lemma è in lettere doppie e maiuscole; <br> Voir Steinová, 2016. </note></note>
Textus fontis:
DE NOTIS SENTENTIARVM. [1] Praeterea quaedam scripturarum notae apud celeberrimos auctores fuerunt, quasque antiqui ad distinctionem scripturarum carminibus et historiis adposuerunt. Nota est figura propria in litterae modum posita, ad demonstrandam unamquamque uerbi sententiarumque ac uersuum rationem. Notae autem uersibus adponuntur numero uiginti et sex, quae sunt nominibus infra scriptis. [2] * Asteriscus adponitur in his quae omissa sunt, ut inlucescant per eam notam, quae deesse uidentur. Stella enim ἀστήρ dicitur Graeco sermone, a quo asteriscus est diriuatus. [3] – Obolus, id est, uirgula iacens, adponitur in uerbis uel sententiis superflue iteratis, siue in his locis, ubi lectio aliqua falsitate notata est, ut quasi sagitta iugulet superuacua atque falsa confodiat. Sagitta enim Graece ὀβελός dicitur. [4] ? Obolus superne adpunctus ponitur in hisdem, de quibus dubitatur utrum tolli debeant necne adponi. [Falsitate notatum est.] [5] ÷ Lemniscus, id est, uirgula inter geminos punctos iacens, opponitur in his locis, quae sacrae Scripturae interpretes eodem sensu, sed diuersis sermonibus transtulerunt. [6] ? Antigraphus cum puncto adponitur, ubi in translationibus diuersus sensus habetur. [7] * – Asteriscus cum obolo. Hanc proprie Aristarchus utebatur in his uersibus, qui non suo loco positi erant. [8] ? Paragraphus ponitur ad separandas res a rebus, quae in conexu concurrunt, quemadmodum in Catalogo loca a locis et [regiones a] regionibus, in Agone praemia a praemiis, certamina a diuersis certaminibus separantur. [9] ? Positura est figura paragrapho contraria et ideo sic formata, quia sicut ille principia notat, ita ista fines a principiis separat. [10] Ú Cryphia, circuli pars inferior cum puncto, ponitur in his locis, ubi quaestio dura et obscura aperiri uel solui non potuit. [11] ) Antisimma ponitur ad eos uersus quorum ordo permutandus est. Sic et in antiquis auctoribus positum inuenitur. [12] ·) Antisimma cum puncto ponitur in his locis ubi in eodem sensu duplices uersus sunt, et dubitatur qui potius eligendus sit. [13] > Diple. Hanc scriptores nostri adponunt in libris ecclesiasticorum uirorum ad separanda uel [ad] demonstranda testimonia sanctarum Scripturarum. [14] ·> Diple περὶ στίχον. Hanc pri[m]us Leogoras Syracusanus posuit Homericis uersibus ad separationem Olympi a caelo. [15] >: Diple περιεστιγμένη, id est cum geminis punctis. Hanc antiqui in his opponebant quae Zenodotus Ephesius non recte adiecerat, aut detraxerat, aut permutauerat. In his et nostri ea usi sunt. [16] à Diple ὀβολισμένη interponitur ad separandos in comoediis uel tragoediis periodos. [17] -2 Auersa ὀβολισμένη, quotiens strophe et antistrophus infertur. [18] ß Aduersa cum obolo ad ea ponitur quae ad aliquid respiciunt, ut (Virg. Aen. 10,88): «Nosne tibi Phrygiae res uertere fundo /conamur? nos? an miseros qui Troas Achiuis /obiecit? » — [19] Diple superne obolata ponitur ad conditiones locorum ac temporum personarumque mutatas. [20] Diple recta et aduersa superne obolata ponitur finita loco suo monade, significatque similem sequentem quoque esse. [21] Ceraunium ponitur quotiens multi uersus inprobantur, nec per singulos obolatur; κεραύνιον enim fulmen dicitur. [22] C(h)risimon. Haec sola ex uoluntate uniuscuiusque ad aliquid notandum ponitur. [23] (P) Phi et Ro, id est φροντίς. Haec, ubi aliquid obscuritatis est, ob sollicitudinem ponitur. [24] ? Anchora superior ponitur ubi aliqua res magna omnino est. [25] ? Anchora inferior, ubi aliquid uilissime uel inconuenientius denuntiatum est. [26] P Coronis nota tantum in fine libri adponitur. [27] | Alogus nota [quae] ad mendas adhibetur. [28] Fiunt et aliae notulae librorum pro agnoscendis his quae per extremitates paginarum exponuntur, ut, ubi lector in liminare huiusmodi signum inuenerit, ad textum recurrens eiusdem sermonis uel uersiculi sciat esse expositionem, cuius similem superiacentem notam inuenerit.
L 210ra A 214ra P 98 vb
Context
L P
LA P ] isidori T
NO 245-245a-e distinx. L P T, una glossa ed.
s. LA P T (sentenciarum P)