DI275Diffidit
Diffidit
—
animo afficitur.
(Syn.)
- Nota:
- [ DI 275a. Diffidit. P ]
L 100va A 87vc P 89 vbT 145ra V 133vc
ContextDI276Diffisos
DI277Diffisus
DI278Difit [ defit ]
DI279Diffitentur
DI280Diffitentur [ diffitetur ]
DI281Diffitetur
DE317Defecatum
alibi expressum
DE318Defecatum
DE319Defeciscere [ defetiscere ]
DE320Defecit [ deficit? ]
DE321Defecit
Defecit
—
minuitur, cessat.
(= schol. ad Verg. Aen. 2, 505)
- Nota:
- (= Verg. …) ] (= ib.) ed. ;
L 94rb A 81 raP 82 rb
ContextDE322Defecit